Ruïnes als basis voor herwaardering in krimpgebieden. Grote leegstaande panden die geen bestemming meer hebben of kunnen krijgen ‘gecontroleerd’ laten verruïneren: spontaan laten overgroeien met planten, struiken, bomen, zodat je het gebouw langzaam ziet verdwijnen en veranderen in een eco-ruïne.

Het klinkt onwennig: leegstand als kans voor krimpregio’s. Maar leegstaande monumentale of industriële panden in krimpgebieden bieden kansen om te experimenteren met nieuwe bestemmingen. Het laten begroeien door de natuur is een aanvullende methode op sloop, renovatie en herbestemming van leegstaande panden. Het idee bestaat al een aantal jaar. Landschapsarchitect Hannah Schubert blaast het gedachtegoed nieuw leven in door de esthetische en historische waarden en de omgevingskwaliteit van een overwoekerd pand te benadrukken.

Leegstaande panden zijn van alle tijden. De negentiende-eeuwse architect, schrijver en kunstcriticus John Ruskin (1819-1900) omarmde de romantische esthetische waarde van het verval van een leegstaand monument. De gedachte om leegstaande monumentale panden, zoals boerderijen, te transformeren naar natuurlijke ruïnes bestaat ook in Nederland al langere tijd. Groningers Fred den Haring en Mark Sekuur pleitten voor de eco-ruïne. De eco-ruïne staat op een aansprekende plek in een fraaie goed onderhouden groene omgeving. Het gebouw moet veilig zijn en een aantrekkelijke uitstraling hebben. Het is een toegankelijke bezienswaardigheid waar het lokale verleden verteld wordt en bezoekers kunnen recreëren.